Eveet.. Mercanın 2 yaş öncesi ve hemen sonrası parktaki her salıncağı kendine ait sanması.. hiçbi oyuncağını paylaşmaması.. gibi bazı durumları sanmıştık; meşhur 2 yaş sendromundan payımıza düşen olarak.
Peh!
O da bişeymiymiş.. Daha göreceklerimiz bitmemiş..
Yerde sürünüyor.. Olmadık yerde yere çöküp ağlıyor.. Eve girmekten, banyoya girmekten, evden çıkmaktan, izlediği çizgi filmin bitmesinden, yemek yemekten, giyinmekten, soyunmaktan nefret ediyor..Kısacası o anda ne yapıyorsa o sonsuza dek sürsün istiyor. Eylemsizlik ilkesinin en ateşli savunucusu mübarek!
Parklarda hallerimiz de ayrı bir komedi. Sallanmak favorisi Mercanın. İkincisi de kumda oynamak. Ben Mercanı enerjisini atsın da akşam çabucak sızsın motivasyonuyla parka götürüyorum. Sürekli olarak hadi kaysana, bak arkadaşın kayıyor.. bıdıbıdı... diyorum ama bizim kız salıncakta salınıp etrafı izlemek istiyor "sonsuza dek". Ben ayaktayım, o oturuyor. O yorulmadığıyla ben yorulduğumla kalıyorum. Ne ala ağrıyan ayaklar bi yanda, uyumayan cin Mercan öte yanda :))
Bi de ilginç ilginç korkular. Mesela duvardan eşek gelecek diye yatağın bi kenarına sıkışmak, orada yılan var diyerek kanepenin arkasına geçmemek..
Geçen gün diyor ki ;
"ben arılardan, sineklerden, böceklerden korkarım. Çünkü ben Mercan olduğum için"
Allah yar ve yardımcımız olsun, aklımıza mukayet olsun !!
