Bugün 27 ocak 2013. Bu ayın yazısı biraz gecikti.
Bu ay Mercanın doğum günü pastasını üfledik. 1 yaşı doldurdu, bebekliği bıraktı ve çocukluğa adım attı Mercanımız. Evimizde ufak bir doğum günü partisi düzenledik. Arkadaşlarımızı ve Fatma Ablayı çağırdık. Mercan çok mutluydu. Günün “kişisi” olduğun bilir gibi bir hali vardı. Ev daha önce hiç bu kadar kalabalık olmamıştı. Ben biraz endişeliydim, huzursuz olur my diye. Sabah etrafı topladık, biz etrafı toplar ve hafif telaşla etrafta koştutrurken tabi ki de Mercan yatıp uyumadı. Ayaklarımıza dolanarak gezindi. Çok sık görmediği büyük elektrik süpürgesini inceledi. Ne yaptığımızı çözmeye çalıştı. Ama oldukça eğlendi. Sıkıcı geçen rutin günlerden bir farkı olmasına sevindi. İşimiz bittiğinde saat 12 civarıydı. Farkında olmadan baya yoprulmuştu. 12 gibi uyudu. Saat 1,5 kadar uyudu. Kalkınca da güzelce yemeğini yedi. Kasıtlı olmasa da bu uyku ve yemek işini misafirlerden önce halletmemiz günün çok güzel geçmesine yardım etti. 2,5 gibi herkes gelmişti. Mercan herkesle iletişim kurdu. Kucaklarda gezdi. Oyuncaklarını uzattı. Pastanın üzerinde muma hayretle baktı. En eğlenceli kısmı ise benim hazırladığım videoyu izlerken verdiği tepkiydi. TV’yi hiç izletmedik Mercana. Dolayısıyla duvarda asılı o siyah kocaman ekranın neye yardığını bilmese de hissediyordu. Kumanda ile tv’yi açıp ekranda çıkan “sinyal yok” yazısını izliyordu çocuğum :) Video oynamaya başladığnda “evet işte biliyordum, bu ekranda birşey olabileceğini biliyordum” dercesine elini tv’ye doğru uzatarak heyecanlı sesler çıkardı. Ama bir yandan da dansediyor arka planda çalan müziğe. Belki de videodakinin kendisi olduğunu anladı. Onu anlatmaya çalıştı. Ama şu kesin ki videoyu izlerken çok ğelnedi ve heyecanlandı. Onun dışında yemece içmece. Misafir bebelerin bir kısmı partiyi uyuyarak geçirdi. Mercan dinlenmiş olduğu ve çok heyecanlı olduğu için 5-6 ya kadar ev boşalana kadar gözünü kırpmadı. Sonra zaten erkenden huzur ve mutlulukla uyudu.
Parti hikayemiz böyle. 12.ay maceralarımıza gelirsek..
11.ayı doldurduktan 2 sonra bir Cumartesi günü yürümeye başladı Mercan. 1Bir süredir birkaç adım atıyordu. 14 aralıkta, babasına doğru 5-6 adım arka arkaya attı. Birkaç gün içinde ilerletti. Salonu bir baştan bir başa hiç düşmeden hiç tutunmadan yürüdü. Bunun videosu da var. Kapıya kadar geliyor. Kapıdan önce sehpalar var. Sehpaya tutunacak gibi oluyor. Sonra vazgeçiyor. Salon kapısına doğru devam ediyor. Salonun kapısından çıkınca kendini yere atıp kafayı kaldırıp bana bakıyor. Sanki alkış istiyor, başardığının farkında. Kendine hedef koyuyor ve onu başarıyor.
Hayatımıza "yürüyen Mercan"ın girmesiyle tabi ki de düzenimiz baştan yazılıyor. Parkta daha çok eğleniyoruz artık. Kedileri kuşları kovalıyoruz. Evde saklambaç oynuyoruz.
El hareketlerini taklit ediyor. Davul ne demiş "ben de ben de ben dee", balık nası yüzüyor, kıvrıla kıvrıla..
Artık dilimizi gayet anlıyor. Kedili kitabı getir, Alice kitabını getir, bebeğini getir diyoruz hepsini biliyor.
Kitaplarda özellikle kedileri seviyor. Onların olduğu sayfayı açıp hafif çığlıkımsı seslerle onları işaret ediyor.
Bizi taklit ediyor ve bu konuda oldukça başarılı oluyor :) Benim çantamı takıyoruz koluna, acayip hoşuna gidiyor. Biz çay içerken o da bardaklarımıza ulaşmaya çalışıyor, merak ediyor. Biz ona söylendiysek aynı mırıltılarla cevap veriyor. Bir yere gitmesini istemiyorsa şişş diyoruz o da bize şişş diyor. Parmağını sallıyor, sırıtarak :)
Yatakta zıplama oyunlarına başladık. Baya eğleniyoruz.
1 yaş doktor muayenesine gittik. Kan verdik. Değerlerimizin gayet iyi olduğunu söyledi doktor. Demir ve d-vit takviyesini bıraktık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder